Jaki miód wybrać?

Jest jednym z nielicznych rodzajów miodu, który posiada bardzo jasną barwę. Płynna postać miodu, ma czasem tak jasny kolor, że wydaje się być nawet bezbarwna. Pozyskiwany jest w okresie kwitnienia robinii akacjowej, czyli tzw. białej lipy, która stanowi doskonały materiał miododajny dla pszczół. Jest cennym źródłem korzystnych dla ludzkiego organizmu substancji. Miód ten odznacza się zawartością szybko przyswajalnych węglowodanów.

Wiele cennych witamin z grupy B oraz składniki odżywcze (potas, fosfor, magnez, wapń, żelazo, mangan i inne. W jego skład wchodzą też niewielkie ilości kwasu foliowego, pantotenowego i biotyny.

Występują w nim kwasy organiczne, takie jak glukozowy, jabłkowy i cytrynowy, które mają największy wpływ na smak miodu akacjowego. O jego aromacie decydują również olejki eteryczne pochodzące z nektaru. Łącznie substancji aromatycznych jest ponad 50.

Ważną substancją, która występuje w tym miodzie jest nadtlenek wodoru, ponieważ wykazuje on właściwości antyseptyczne (niszczące drobnoustroje).

Uznawany jest przez wielu znawców za najlepszy w smaku miód. Wynika to z jego bardzo bogatej zawartości. Miód ten jest trudny w produkcji i zarazem bogaty w składniki wszechstronnie poprawiające nasze zdrowie. Pochodzi on z pyłków kwiatów lipy, których znalezienie bywa trudne, gdyż rzadko można znaleźć większe skupiska tych drzew. Dlatego miód ten jest niezwykle cenny. Jego unikatowość, a także niezwykłe właściwości podkreśla nektar z lipy. Miód lipowy, podobnie jak sam napar z kwiatów lipy posiada właściwości lecznicze.

W skład miodu lipowego wchodzą olejki eteryczne, flawonoidy, garbniki i związki goryczowe. Ze względu na różnorodność jego składników znajduje on szerokie zastosowanie zarówno w odżywianiu, jak i w lecznictwie.. Największą grupą związków występujących w miodzie lipowym są węglowodany. Glukoza i fruktoza to cenne źródła energii, które dostarczają około 300 kcal w 100 gramach miodu. W miodzie lipowym można także odnaleźć beta-karoten, który jest odpowiedzialny za jego barwę. Nie brakuje również mikro i makroelementów, takich jak potas, magnez, chlor, mangan oraz witamin z grupy B. Zawiera mnóstwo przeciwutleniaczy i enzymów, które niszczą bakterie i drobnoustroje. Wykazuje też działanie antybiotyczne. W stanie płynnym miód lipowy ma zazwyczaj bardzo jasną barwę, ale może być również zielonkawy lub oliwkowy. Po krystalizacji natomiast staje się kremowy lub złocistożółty. Jego smak jest po chwili delikatnie ostry, a jedzony już po skrystalizowaniu bywa nieco gorzki. Pod względem konsystencji i barwy, w stanie płynnym miód lipowy przypomina olej rycynowy. W wyniku procesu krystalizacji przyjmuje on postać drobnoziarnistą.

Ze względu na trudność i pracochłonność w pozyskaniu nazywany jest „Królem miodów”. Mała liczba wrzosowisk i trudności w pozyskaniu wpływają na jego cenę, która jest wyższa niż w przypadku innych odmian miodu. Miód ten jest bardzo esencjonalny i posiada naturalny zapach wrzosu. Jego smak natomiast jest raczej gorzkawy i ostry, co jest dość rzadkim zjawiskiem wśród odmian miodu. Co ciekawe, nie zawiera on wielu witamin, jednak ich brak rekompensuje wysoka zawartość enzymów i wolnych aminokwasów.

Miód wrzosowy zawiera witaminy A, B i B6, a także aminokwasy i łatwo przyswajalne żelazo. Ma też bardzo dużą ilość hormonów wzrostu, neurohormonów i aż 47 biopierwiastków, równie łatwo przyswajalnych przez organizm człowieka, co żelazo. Między innymi jest to potas, chlor, fosfor, wapń, sód i magnez. Posiada także właściwości antyseptyczne. Substancja, która hamuje rozprzestrzenianie się bakterii i wirusów w organizmie człowieka to zawarta w miodzie wrzosowym inhubina.

W stanie płynnym, miód wrzosowy jest koloru rubinowo-brunatnego i ma galaretowatą postać. Po procesie krystalizacji, jego konsystencja zmienia się na ziarnistą i masłowatą, a kolor lekko wpada w pomarańcz.